Kurs epigrafiki Majów okazał się znakomitym katalizatorem rozwoju majologii (nazywanej też majanistyką), badań nad starożytnymi Majami w Polsce i Europie. W Polsce zaczęli pojawiać się oni w literaturze naukowej już w okresie międzywojennym, np. w opracowaniu „Ameryka Środkowa” Tadeusza Dybczyńskiego (Chełmska Biblioteka Cyfrowa – Ameryka Środkowa (chelm.pl)). W 1961 roku w Muzeum Narodowym pokazano wystawę sztuki meksykańskiej, na której część eksponatów stanowiły zabytki prekolumbijskie. Wystawa cieszyła się olbrzymim zainteresowanie i rozbudziła ciekawość (Sombrero | Repozytorium Cyfrowe Filmoteki Narodowej (fn.org.pl)). W Meksyku w 1965 roku badania nad pozostałościami osteologicznymi związanymi ze stanowiskami olmeckimi i jukatańskimi prowadził prof. Andrzej Wierciński. W latach 1973–1974 na stanowisku Uxmal (razem z Pablo Mayorem) działała Barbara Konieczna, studentka z Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1977 roku na podstawie zebranych materiałów obroniła ona pracę magisterską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Do popularyzacji kultury Majów przyczyniła się też prof. Elżbieta Siarkiewicz, od 1973 roku wykładowca iberystyki na Uniwersytecie Warszawskim, A od 1985 roku w Meksyku i w Polsce badania prowadzi dr hab. Stanisław Iwaniszewski, który pracował na stanowiskach Palenque, Uaxactun, Tulum i w Yaxchilan.
W latach 90. Majami zajęło się nowe pokolenie badaczy, z których najwybitniejszym został prof. dr. hab. Jarosław Źrałka. Od 1999 roku uczestniczył on w badaniach archeologicznych na różnych stanowiskach majańskich w Gwatemali. W 2005 roku wraz Wiesławem Koszkulem założył zainicjowany przez polskich archeologów Projekt Archeologiczny Nakum.
Rozpoczęty w latach 2003/4 kurs epigrafiki Majów wraz z Projektem Archeologicznym Nakum był w latach 2000–2010 jednym z czynników napędzających wzrost zainteresowania studentów i publiczności polskiej badaniami nad kulturą Majów.
Więcej informacji: